Mzungu in Oeganda
Door: Vivian van Kaam
Blijf op de hoogte en volg Vivian
24 September 2014 | Oeganda, Jinja
Hoi allemaal!
Bedankt voor alle berichtjes die ik van jullie heb ontvangen via deze website, op Facebook, whatsapp e.d. Heel leuk dat er zoveel mensen meeleven.
Ik ga jullie proberen te vertellen wat ik de afgelopen paar dagen zoal heb meegemaakt! Dit doe ik in een internetcafe en heb maar even de tijd, dus hoop dat het me gaat lukken...en gooooooo!
Zondagnacht om 4:30 kwamen Carlijn en ik aan op het vliegveld van Kampala (hoofdstad Oeganda). We werden gelijk gecheckt door verpleegkundigen of we het Ebola virus niet meegebracht hadden (ik mankeer niks! :) ... Daarna koffers gehaald en een visum aangevraagd. Dit ging vlekkeloos.
Er zou een taxichauffeur vanuit de organisatie, wachten bij de ingang van het vliegveld... maar daar stond hij niet.... oeps! Er waren natuurlijk veel gegadigden die deze mzungu's naar hun bestemming wilden brengen... gelukkig was de organisatie snel op de hoogte en bereikbaar en hebben zij een taxichauffeur geregeld die ons naar een resort heeft gebracht. Om 6:00 lagen we uitgeteld op bed...een paar uurtjes later werden we naar ons guesthouse in Kampala gebracht waar we t/m dinsdag zouden verblijven.
Tijdens de rit naar Kampala keken we letterlijk ONZE OGEN UIT. Dit land is echt NIET te vergelijken met Nederland ;) Het verkeer is (zacht uitgedrukt) chaotisch en ik doe regelmatig mijn ogen dicht in de auto als de chauffeur zich bedenkt om in te gaan halen....
We kwamen rond 13:00 aan bij ons guesthouse en dit was prima verzorgd door Michael. We werden 's middags meegenomen naar de markt.
De tocht naar de markt was een hele beleving opzich. Om naar bij de markt te komen kom je door hele arme wijken. Ik dacht hierop voorbereid te zijn, maar dat viel vies tegen. Overal ligt afval, waar kinderen mee spelen. Er lagen uitwerpselen op straat, geiten en koeien lopen overal, zo ook straathonden. Wat me het meest opviel is dat alle mensen je begroeten en vrolijk zijn... dit klopt dan niet helemaal met mijn plaatje... maar ze zijn gelukkig met wat ze hebben!
De mensen in Kampala zijn niet gewend aan blanke mensen, dus een hoop gestaar en geroep.
Eenmaal op de markt, gaf ik mijn ogen weer flink de kost... een kip wordt voor mijn ogen geslacht, er komt een man op een scooter voorbij met een gigantische vis op zijn schoot (lekker voor het avondeten), mensen liggen in de berm te slapen (of op de boda boda = scooter), gigantische vogels vliegen over mijn hoofd, genaamd de Afrikaanse Maraboe (googelen! echt...wat een gedrocht!)
De visafslag is ook gepasseerd en de vele kleine winkeltjes waar ze echt vanalles verkopen. De geur die in de hoofdstad hangt is de geur van verbrand afval.
Om alles even te laten bezinken hebben we een rondje gevaren over Lake Victoria. Leuk om alles van een afstandje te zien en het op je in te laten werken. Een hoop vissers op zee en heel veel verschillende roofvogels gespot.
's Avonds een echt Afrikaans gerecht op in het guesthouse; geprakte groene bananen met pindasaus, erg voedzaam ;) ' s Avonds lagen Carlijn in bed en kregen gewoon de slappe lach.. jeetje wat maakt dit allemaal een indruk..
's nachts besloten alle zwerfhonden een potje met elkaar te gaan communiceren, het went, het went! :) !
De volgende dag hebben we de citytour door Kampala gemaakt. Michael leidde ons rond.
Deze dag heeft wederom weer veel indruk op me gemaakt, wat heel moeilijk is om over te brengen aan jullie.
Bedelende (kleine!) kinderen aan de kerosine en drank (zwaar onder invloed), idioot verkeer. bodaboda's, toeterenden taxi's overal en hele drukke markten waar de hygiene wat anders is dan in Nederland (ratten).
We hebben een moskee bezocht, heel interessant en we zijn omgetoverd tot echte moslima's. Hele mooie moskee met uitzicht over de stad. Veel gelopen, heel hard,omdat het zo druk is en mensen een blanke toch wel erg interessant vinden..
's avonds weer uitgeteld in bed, maar de gewenning begint en we beginnen ons te realiseren dat er werkelijk niks in dit land overeenkomt met Nederland. Okee... dit noemen ze dus een cultuurshock!
De volgende dag zijn we naar Jinja gebracht. De rit duurde ongeveer 3 uur, omdat de wegen ontzettend slecht zijn en het verkeer niet rijdt volgens de nederlandse maatstaven. Heel vaak je ogen dicht doen helpt echt :)
De rit ernaartoe was prachtig, dus we hebben wel kunnen genieten: theevelden, rainforest, bananenbomen; kortom een mooi land!
In Jinja aangekomen, zijn we naar ons guesthouse gebracht, waar we de komende weken verblijven. Het huis valt niet tegen en is groot.
Hopla: Koffers in de kamer gezet en Joanne stond ons al op te wachten "Kom, ik laat jullie Jinja zien...here we go"! En gelijk door naar het stadje, boodschappen gedaan en.... jaja gelijk door naar het babieshome van het project Arise and Shine. Hier gaan wij ons de komende weken voor inzetten.
Jinja is erg relaxed vergeleken met Kampala. Het verkeer is rustiger en er zijn veel meer blanke mensen van over de hele wereld. We vallen hier niet meer op en voelen ons meer op ons gemak.
We zijn met een boda boda naar het babieshome gereden. Dit was een hele belevenis, maar wel leuk.
Het babieshome ziet er in eerste instantie mooi uit. De kinderen hebben een gigantische tuin waar ze kunnen spelen, koeien, geiten en kippen lopen over het terrein en de voorzieningen zijn erg primitief. Het wordt mijn grootste uitdaging om de gedachte ''maar zo doen wij het in NL'' los te laten.... We hebben de andere vrijwilligers ontmoet (uit NL, VS en Israel) heel aardig allemaal en leuk om andere mensen te ontmoeten. Het personeel ontmoet: de aunties (begeleiders), de manager en de social worker. Het zijn aardige mensen en hebben hun hart op de juiste plaats.
Gisteravond laat zijn we thuisgekomen en hebben we kennisgemaakt met onze nieuwe huisgenootjes uit NL. We wonen nu met 4 vrijwilligers in een huis.
Vandaag hebben we ons eerste werkdag gehad. Op zich ben je vrij om te doen en te laten wat je wil, Carlijn en ik gaan de komende dagen bedenken wat we met het geld willen doen wat we hebben ingezameld. Veel kindjes zijn ziek (HIV, TBC, diverse beperkingen) en hebben bepaalde behandelingen nodig die erg duur zijn. Wellicht kunnen wij ons steentje bijdragen.
We gaan ons 100% inzetten!
1 ding is zeker; Nederlanders mogen nooit meer.... klagen, want wat hebben wij het goed!
Volgende keer volgen er wat foto's, want mijn tijd is op.... een uur is niks!
Groetjes en xxx voor al mijn fans! <3
Bedankt voor alle berichtjes die ik van jullie heb ontvangen via deze website, op Facebook, whatsapp e.d. Heel leuk dat er zoveel mensen meeleven.
Ik ga jullie proberen te vertellen wat ik de afgelopen paar dagen zoal heb meegemaakt! Dit doe ik in een internetcafe en heb maar even de tijd, dus hoop dat het me gaat lukken...en gooooooo!
Zondagnacht om 4:30 kwamen Carlijn en ik aan op het vliegveld van Kampala (hoofdstad Oeganda). We werden gelijk gecheckt door verpleegkundigen of we het Ebola virus niet meegebracht hadden (ik mankeer niks! :) ... Daarna koffers gehaald en een visum aangevraagd. Dit ging vlekkeloos.
Er zou een taxichauffeur vanuit de organisatie, wachten bij de ingang van het vliegveld... maar daar stond hij niet.... oeps! Er waren natuurlijk veel gegadigden die deze mzungu's naar hun bestemming wilden brengen... gelukkig was de organisatie snel op de hoogte en bereikbaar en hebben zij een taxichauffeur geregeld die ons naar een resort heeft gebracht. Om 6:00 lagen we uitgeteld op bed...een paar uurtjes later werden we naar ons guesthouse in Kampala gebracht waar we t/m dinsdag zouden verblijven.
Tijdens de rit naar Kampala keken we letterlijk ONZE OGEN UIT. Dit land is echt NIET te vergelijken met Nederland ;) Het verkeer is (zacht uitgedrukt) chaotisch en ik doe regelmatig mijn ogen dicht in de auto als de chauffeur zich bedenkt om in te gaan halen....
We kwamen rond 13:00 aan bij ons guesthouse en dit was prima verzorgd door Michael. We werden 's middags meegenomen naar de markt.
De tocht naar de markt was een hele beleving opzich. Om naar bij de markt te komen kom je door hele arme wijken. Ik dacht hierop voorbereid te zijn, maar dat viel vies tegen. Overal ligt afval, waar kinderen mee spelen. Er lagen uitwerpselen op straat, geiten en koeien lopen overal, zo ook straathonden. Wat me het meest opviel is dat alle mensen je begroeten en vrolijk zijn... dit klopt dan niet helemaal met mijn plaatje... maar ze zijn gelukkig met wat ze hebben!
De mensen in Kampala zijn niet gewend aan blanke mensen, dus een hoop gestaar en geroep.
Eenmaal op de markt, gaf ik mijn ogen weer flink de kost... een kip wordt voor mijn ogen geslacht, er komt een man op een scooter voorbij met een gigantische vis op zijn schoot (lekker voor het avondeten), mensen liggen in de berm te slapen (of op de boda boda = scooter), gigantische vogels vliegen over mijn hoofd, genaamd de Afrikaanse Maraboe (googelen! echt...wat een gedrocht!)
De visafslag is ook gepasseerd en de vele kleine winkeltjes waar ze echt vanalles verkopen. De geur die in de hoofdstad hangt is de geur van verbrand afval.
Om alles even te laten bezinken hebben we een rondje gevaren over Lake Victoria. Leuk om alles van een afstandje te zien en het op je in te laten werken. Een hoop vissers op zee en heel veel verschillende roofvogels gespot.
's Avonds een echt Afrikaans gerecht op in het guesthouse; geprakte groene bananen met pindasaus, erg voedzaam ;) ' s Avonds lagen Carlijn in bed en kregen gewoon de slappe lach.. jeetje wat maakt dit allemaal een indruk..
's nachts besloten alle zwerfhonden een potje met elkaar te gaan communiceren, het went, het went! :) !
De volgende dag hebben we de citytour door Kampala gemaakt. Michael leidde ons rond.
Deze dag heeft wederom weer veel indruk op me gemaakt, wat heel moeilijk is om over te brengen aan jullie.
Bedelende (kleine!) kinderen aan de kerosine en drank (zwaar onder invloed), idioot verkeer. bodaboda's, toeterenden taxi's overal en hele drukke markten waar de hygiene wat anders is dan in Nederland (ratten).
We hebben een moskee bezocht, heel interessant en we zijn omgetoverd tot echte moslima's. Hele mooie moskee met uitzicht over de stad. Veel gelopen, heel hard,omdat het zo druk is en mensen een blanke toch wel erg interessant vinden..
's avonds weer uitgeteld in bed, maar de gewenning begint en we beginnen ons te realiseren dat er werkelijk niks in dit land overeenkomt met Nederland. Okee... dit noemen ze dus een cultuurshock!
De volgende dag zijn we naar Jinja gebracht. De rit duurde ongeveer 3 uur, omdat de wegen ontzettend slecht zijn en het verkeer niet rijdt volgens de nederlandse maatstaven. Heel vaak je ogen dicht doen helpt echt :)
De rit ernaartoe was prachtig, dus we hebben wel kunnen genieten: theevelden, rainforest, bananenbomen; kortom een mooi land!
In Jinja aangekomen, zijn we naar ons guesthouse gebracht, waar we de komende weken verblijven. Het huis valt niet tegen en is groot.
Hopla: Koffers in de kamer gezet en Joanne stond ons al op te wachten "Kom, ik laat jullie Jinja zien...here we go"! En gelijk door naar het stadje, boodschappen gedaan en.... jaja gelijk door naar het babieshome van het project Arise and Shine. Hier gaan wij ons de komende weken voor inzetten.
Jinja is erg relaxed vergeleken met Kampala. Het verkeer is rustiger en er zijn veel meer blanke mensen van over de hele wereld. We vallen hier niet meer op en voelen ons meer op ons gemak.
We zijn met een boda boda naar het babieshome gereden. Dit was een hele belevenis, maar wel leuk.
Het babieshome ziet er in eerste instantie mooi uit. De kinderen hebben een gigantische tuin waar ze kunnen spelen, koeien, geiten en kippen lopen over het terrein en de voorzieningen zijn erg primitief. Het wordt mijn grootste uitdaging om de gedachte ''maar zo doen wij het in NL'' los te laten.... We hebben de andere vrijwilligers ontmoet (uit NL, VS en Israel) heel aardig allemaal en leuk om andere mensen te ontmoeten. Het personeel ontmoet: de aunties (begeleiders), de manager en de social worker. Het zijn aardige mensen en hebben hun hart op de juiste plaats.
Gisteravond laat zijn we thuisgekomen en hebben we kennisgemaakt met onze nieuwe huisgenootjes uit NL. We wonen nu met 4 vrijwilligers in een huis.
Vandaag hebben we ons eerste werkdag gehad. Op zich ben je vrij om te doen en te laten wat je wil, Carlijn en ik gaan de komende dagen bedenken wat we met het geld willen doen wat we hebben ingezameld. Veel kindjes zijn ziek (HIV, TBC, diverse beperkingen) en hebben bepaalde behandelingen nodig die erg duur zijn. Wellicht kunnen wij ons steentje bijdragen.
We gaan ons 100% inzetten!
1 ding is zeker; Nederlanders mogen nooit meer.... klagen, want wat hebben wij het goed!
Volgende keer volgen er wat foto's, want mijn tijd is op.... een uur is niks!
Groetjes en xxx voor al mijn fans! <3
-
24 September 2014 - 15:49
Francisca:
Mooi om te lezen Vief. Ben benieuwd naar je volgende verhalen. Fijn dat er mensen zoals jij bestaan, die zich zo inzetten voor hun medemens.
Succes de komende weken!
X Cis -
24 September 2014 - 15:53
Margot:
Wat een mooi verhaal Viv! Wat een indrukken hebben jullie op gedaan de afgelopen dagen erg leuk om te lezen! En idd wat een lelijke vogel zeg die Maraboe;) Veel Succes de komende week en ben benieuwd naar jullie volgende avonturen!
Liefs,
Margot -
24 September 2014 - 16:05
Paularozing:
Prachtig beeldend verhaal...en dat in de korte tijd die je ervoor had !!!! Echte cult-shock zo te lezen.....je aanwezigheid zal een meerwaarde zijn!!!!
-
24 September 2014 - 16:20
Leonie:
Mooi verhaal geschreven zeg!!
Wat een avonturen maak je zo al mee. Ik ben erg benieuwd naar je foto's.
Heel succes met werken. De kinderen hebben geluk :)
Liefs, Leonie -
24 September 2014 - 16:32
Corrie Van Veen:
Wat beeldend geschreven, en dan nog kunnen wij ons niet voorstellen wat jullie daar meemaken.
1 ding weet ik zeker, jij bent daar op je plek Vivian, ook al is het soms moeilijk, je kan zoveel voor de kids en mensen betekenen, dat je daaruit ook je kracht en moed vandaan kan halen.
En zeker, wij mogen niet klagen, ook al is dat wel eens fijn ;-) . Maar dan mogen we klagen omdat we ondankbaar zijn.
Veel succes en kijk uit naar het volgende bericht ....
Liefs van ons.. Corrie. -
24 September 2014 - 17:03
Annalies:
Wat geweldig wat jij meemaakt en ziet wat een indrukken zeg nog heel veel plezier groetjes Annalies -
24 September 2014 - 17:16
Corine Boudewijn:
Hooii vief!
Wat een mooi verhaal, ik zat er helemaal in.
Je hebt wel al gigantisch veel indrukken gekregen. Hopelijk kan je het allemaal een beetje verwerken. Leuk dat je de eerste dagen de omgeving heb bekeken.
Ik vind het echt super wat jullie doen. Fijn dat je je zo waardevol kan inzetten.
Ik kijk nu al uit naar je volgende bericht. Doe voorzichtig en veel succes en plezier met alles.
Liefs Corine en een dikke knuffel van Liz -
24 September 2014 - 17:23
Sas:
Wauw Vief wat een eerste indrukken!! En dat alleen al in de eerste week! Ben nu al benieuwd naar je volgende verhaal en foto's! (Als het uploaden wil lukken in daar Verweggistan). Veel succes en veel plz met werken de komende week!
Liefs xxx -
24 September 2014 - 17:42
Ina En Jan:
Nou Vivian al heel wat indrukken opgedaan....en hoe jij het beschrijf kunnen we er ons misschien wel een hele kleine voorstelling van maern, maar denk dat wij het hier in nederland toch nog verkeerd zullen zien.
Veel plezier nog de komende weken en tot je volgende verslag..
groeten Ina en Jan -
24 September 2014 - 18:31
Natas:
Wauw Viv, dat is weer eens iets anders dan een stedentripje naar Londen, Praag of Parijs. Maar hoe minder leuk of hoe mooi alle dingen zijn het blijft iedere keer weer een mooi moment/herinnering! X -
24 September 2014 - 18:42
Angelique:
Mooi verslag, Viev! Ik ben nu al benieuwd naar de volgende... :-) Succes en veel plezier. Liefs, Liek xxx -
24 September 2014 - 18:53
Liesbeth Vroegop:
Wat een prachtig verslag !!! Heel veel succes !! -
24 September 2014 - 19:05
Thijs Vd Berge:
wat een leuk verslag heb je geschreven. En wat herkenbaar is het wat je schrijft. Alsof ik het allemaal weer een keer beleef. De drukte, armoede, bodaboda's en die vogels haha. Het is een geweldige ervaring die je tegemoed gaat. Probeer al die indrukken in je op te nemen want het is heel bijzonder wat je allemaal mee maakt.
Heel veel plezier nog en ik blijf je zeker volgen! -
24 September 2014 - 19:34
Samantha:
Heeee Viola, goed gedaan joh die eerste week. Alles opslurpen. Ik hoop dat je zo open blijft staan. En dat werken daar komt helemaal goed met zo'n lieve meid als jij. Zet hem op en doe voorzichtig!!!! -
24 September 2014 - 20:19
Rina Schuitemaker:
hallo Vivian
Een indruk wekkend verhaal.
Met gevaar voor eigen leven daar in het verkeer.
Ik hoop dat je het daar naar je zin zal hebben.
En dat je er veel voldoening uit zal halen.
En dat je een keuze kan maken waar je het geld aan besteed.
Ik realiceer me dat je lang niet genoeg hebt voor iedereen.
Groetjes van Rina" -
24 September 2014 - 20:58
Angelique:
Wow viv, wat een verhaal! ! Geniet ervan. -
24 September 2014 - 21:26
Anita:
Leuk/mooi verhaal weer Viv! Behoorlijke indrukken allemaal lees ik wel. Enne OMG! wat is die Maraboe lelijk ja. Onze "Get Wiesel" is er niets bij... ;-) xx -
24 September 2014 - 22:21
Ena Van Den Berge:
Wat leuk om te lezen, Vivian. Ik zie mijn tijd in Uganda weer helemaal voor me: de visafslag, de markt, de vieze lucht, de boda boda's. Je vergeet het nooit meer. Geniet ervan!! -
25 September 2014 - 00:28
ANNIE Krijnen:
Hallo VIVIAN
Zo een hele ervaring ,lijkt op India echt een derde wereld land .
Gelukkig kan je ook van de dingen genieten die mooi zijn bv lachende kinderen .
Hou dat beeld goed in je gedachten bewaard .
Ik blijf je verhalen volgen dikke XXX Ruud en ANNIE -
25 September 2014 - 07:14
Jolanda:
whow wat een indrukken
en hoe anders kan alles ineens zijn
zoals je verteld zie het voor me maar ruik en hoor het niet dus krijg niet het plaatje compleet
werk ze de komende dagen ;-)
en jullie besteden geld vast op de juiste manier
x -
25 September 2014 - 08:48
Margareth:
Wauw, wat een prachtig verhaal Viv, ik was even aanwezig in dat verre land. Heel veel succes, en hopelijk kan je ons binnenkort weer verblijden met een vervolg verhaal. Dikke kus uit Zwingelspaan.X
-
25 September 2014 - 10:39
Adri:
Hoi vivian wat hebben jullie al veel meegemaakt in zo weinig tijd.
Ja dan hebben wij het maar goed hier.
Ik hoop dat jullie nog een mooie en leuke tijd met elkaar mogen hebben.
Groetjes a3. -
25 September 2014 - 22:05
Marian Strootman:
Lieve Vivian,
Ben onder de indruk van je belevenissen .
Wat doen jullie toch liefdevol werk.
Kijk al uit naar je volgend verslag en foto's!
Succes en een dikke kus xxx
-
28 September 2014 - 13:05
Stefanie:
Hi sis,
Mooi om te lezen. Je neemt ons mee in de,niet voor te stellen, wereld van Oeganda. Je laat ons proeven aan jullie belevenissen en cultuurshock. Het zal af en toe best taai zijn. Succes powervrouwen! Xx liefs Jasper en Stefanie -
28 September 2014 - 22:10
Sander Van Den Broek:
Mooi geschreven. Succes nog!
Groeten Sander. -
29 September 2014 - 00:27
Leen Barendrecht:
Hallo Vivian en vriendin, namens Marion en mij wensen wij jullie daar (nog )een goede, fijne en gezegende tijd toe. De indrukken en ervaringen horen wij graag als jullie weer gezond en wel terug zijn. Hartelijke groet Marion en Leen. -
30 September 2014 - 18:55
Bep Rosing:
Vivian, ik heb je eerste verhaal gelezen. Wat een belevenis in zo'n ander land. Ik realiseer me dat vluchtelingen uit Afrika deze gevoelens in de andere richting hebben. Hoewel, mensen die uit zo'n land vluchten meestal niet de armsten zijn.
Fijn, dat jullie dit voor de kindjes kunnen doen.
Een hartelijke groet voor jou en Carlijn, Bep Rosing -
01 Oktober 2014 - 03:56
Louise:
Wow Viviannahh!!
Wat een belevenis!!! En indd, Nederlanders hebben niks te klagen!!
Ik ben benieuwd naar je foto's en volgende verslag!
Zet m op Vivi!
Kus uit Thailand!!
Louise!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
